اولین کتاب ها و نسخه های یافت شده از گیاهان دارویی در تمدن های مهم دنیا ازجمله ایران باستان، مصر، خاورمیانه، یونان باستان، هند و چین به 3000 سال قبل از میلاد بر می گردد. در این کتاب و نوشته ها نام گیاهان دارویی مانند درخت میر، كرچك و سیر به وفور بیان شده است، هم چنین تمدن های دیگری مانند بابلیان، مادها، آشوریان و طب اسلامی به عنوان مهد آغاز پیشرفت ها در زمینه علم داروسازی گیاهی شناخته شده اند.
می توان گفت قدیمی ترین گیاه دارویی در طول تاریخ ”هوم” می باشد. این گیاه یک گیاه مقدس آیین زرتشت بوده است. در کتابهای پهلوی ”هوم” را به عنوان سرور همه گیاهان شناخته و میگویند که استفاده از آن جاویدان شدن عمر می شود.
دو كشور پهناور چین و هند هم چون ایران از پیشگامان طب سنتی و داروسازی گیاهی بوده اند. اولین آثار كشف شده از چین در زمینه این گیاهان، نوشته ای است به نام شینون مربوط به حدود 2800 سال قبل از میلاد مسیح كه در آن حدودا 1000 گونه ی دارویی شرح داده شده است. یكی دیگر از نقش های گیاهان دارویی و نیروهای ماوراء طبیعت در شفاء و افزایش طول عمر انسان مربوط به 2000 ( سال) قبل از میلاد مسیح در كشور هند می باشد.
علت تنوع گونه های با ارزش دارویی در ایران، چین و هند که دارای جایگاه ویژه ای در جهان هستند، وسعت تنوع آب و هوایی این کشور ها است. به گونه ای كه تا كنون صدها گونه گیاه دارویی با خواص و کاربرد بسیار موثر نظیر گیاهان دارویی و گیاهان ادویه ای مانند فلفل سیاه، شاه دانه، زعفران، كرچك، كنجد، الئوورا، جین سینگ چینی، چای چینی و بسیاری دیگر را را به دنیای امروز معرفی كرده اند.